خود شهید پنداری مزمن

از چند روز قبل از شبی که میخواستیم واسه بررسی یه موضوع اجتماعی بریم تحقیق میدانی، جَو گرفته بود که بشینم وصیت نامه بنویسم

خدارو چه دیدی یه وقت فرجی شد یکی هم پیدا شد یه چاقو به شاهرگ ما زد

خلاصه یه فایل ورد روی صفحه درست کردم با عنوان وصیت نامه که یادم باشه

اما فرصت نشد تااااااااااشب عملیات...

قبلش سر شام با یکی از نزدیک ترین دوستام صحبت کردم و یه سری وصایا و روشنگری هایی رو بهش گفتم که اگه برنگشتم انجام بده.

موقع رفتن خودمم باورم شده بود.وضو و آیت الکرسی و...

غافل از اینکه شهادت لیاقت میخواد.مقدمات داره.مؤخرات داره.

امشب نشستم مستند دعوت رو دیدم که بمناسبت چهلم شهید علی خلیلی(شهید امر به معروف و نهی از منکر) از شبکه قرآن پخش شده.

هیچی دیگه تازه فهمیدم زهی خیال باطل.ما کجا و اون کجا.ما انقدر گناه داریم که اگه بزنن هم یا قطع نخاع میشیم یا خودمون رو یجای ضارب یا مزاحم میگرن.

آخه 12 شب.....(ولش کن اشاعه میشه یاد میگیرید)

میخواستم وصیت نامه ی خالی رو shift+delete کنم،اما برای اینکه عریضه خالی نمونه گفتم بدهی هام رو توش بنویسم که حداقل اگه مردیم مردم بدبخت نشن.وجودمون که خیلی خیری نداشت.

---

برچسب ها:امر به معروف و نهی از منکر،پیام مهربانی،وصیت نامه شهید امر به معروف