چند باری وسوسه شدم صفحه ی اینستاگرام باز کنم
حتی یه بار هم باز کردم ولی همون روز بستمش
سعی میکنم زیاد قاطی مجازی نشم
یه کانال تلگرام دارم که گاهی عکسامو توش میذارم
یاد زمان وبلاگ نویسی بخیر
صفایی داشت
فضایی صمیمی...
الانو که با اونموقع مقایسه میکنم، متاثر میشم
ولی تو همین شلوغی ها ، بازم این شعره که به آدم آرامش میده
رباعی بالارو تقدیم میکنم به شما و کسی که دوستش دارم
سلامتی همه بلاگرا...اونایی که هنوز مینویسن
سلام
از دوستان قدیم یا جدید کسی هست؟
باز هم بنویسیم
با نگاه جدیدتر
قلممون خشک نشه
تاحالا پیش اومده از یه نقطه ای شروع کنی و بعد مدتها به جایی برسی که حس کنی این جای فعلیت از جای قبلیت بالاتره؟
بعد یه سری اتفاقا دست به دست هم بدن و تورو به حالتی بکشونند که حس کنی دوباره رفتی سر خونه ی اول
من الان اون حسو میکنم.
گذر زمان خیلی چیزارو برای آدم روشن میکنه
اگه بگیم روشنی ممکنه به نسبت هر آدمی تفاوت داشته باشه،پس هر تغییری ممکنه حرکت به سوی روشنایی به حساب بیاد؟
شاید
نمیخوام بگم از کارایی که قبلاً انجام دادم پشیمونم.
اما حالا متوجه میشم که خیلیاش اشتباه بوده درست نبوده یا اینکه بی هدف و بی نتیجه بوده.
سطحی نگری ما آدما باعث میشه پافشاری بکنیم روی چیزی که اون لحظه فکر میکنیم درسته،فارغ از اینکه حقیقت درست و غلط رو درک کرده باشیم.
نمیخوام از تغییراتی که کردم الان اینجا بنویسم
صرفاً به خاطر رسیدن به اون نقطه ی اولی،اومدم یه چیزی بنویسم که دلم خالی بشه،شاید خواننده ای....
خیلی وقته که شبکه های اجتماعی قاتل وبلاگ ها شدن
یادش بخیر روزایی که مینوشتیم و دوستامون میخوندن و نظر میدادن و ماهم همینطور
یه جورایی مثل مهمونی شده بود.هر رفتی آمدی داشت
یادش بخیر نوشته هامون از ته دل بود؛اما الان همه مون خواننده شدیم.خواننده ی گروه ها و کانال های بی مایه ی تلگرام و ...
یعنی وبلاگ هم به سنت پیوست؟الان هرکی بنویسه سنتیه؟
خیلی دلم میخواد سنتی باشم
خواننده ای هست که مرا یاری کند؟
