بودن یا نبودن،مسأله اینست!
برگشتنی از گلزار شهدا توی صف عابربانک مترو بودم که ناگهان مردی از کنارم با پرتاب لگد به پای زنی و بلافاصله ضربه ی مشتی در سر،شوکی گذرا بهم وارد کرد اما گویی کسی متوجه حرکتش نشد.
با غضب به زن گفت:مگه نگفتم ماشین اینوره؟ها؟بیا بریم ...
و زن دست پسر 11 ساله اش را گرفت و پشت سر او روانه شد.ناخودآگاه گفتم:آقا...آقا
صف دستگاه را رها کردم و از دور آنها را به نظاره ایستادم.
رفتند بالای پله ها و زن روی کناره ی سکو نشست و ادامه نداد.
مرد برگشت و ناگهان سیلی محکمی به صورت همسرش نواخت.
بیش
از همه ناراحت کننده تر این بود که طفل معصومی شاهد سیلی خوردن مادرش بود و
مادر هم به حیای مادری چیزی نمیگفت و صدایش هم در نمی آمد و این درد مرا
بیشتر میکرد
مردک معتاد دنبال دربستی میگشت.
نمیدانم چه شد که درنگ کردم.منتظر چه بودم.
فقط میدانم نیم ساعت قبلش که دنبال مزار شهید خلیلی گشتم،برخلاف همیشه آنرا نیافتم...!
زن برگشت به سمت ایستگاه و مرد هم سیگار بر لب به دنبالش و بچه هم حیران و نگران در بین آندو.
اینبار با فریاد های مرد ختم شد و بازهم همسرش دم نزد.
داخل ایستگاه رفتم و دنبال پلیس مترو گشتم که از قضا درحال ورود به اتاقش بود
صدایش زدم و ازش کمک خواستم
ابتدا گفت: " زنشه دیگه،ولش کن.چیکار کنیم؟"
اما وقتی مرا مصّر یافت همراهم آمد.
لکن دیر شده بود.همان لحظه سوار یک پراید دربستی شدند و رفتند.به بقیه اش هم فکر نکردم...اعصابم بیش از این کشش نداشت.
اما فرمایشات جناب مأمور که:"زنشه دیگه.کاری نمیشه کرد.فقط میشه تذکر داد"
- " مگه درگیری حساب نمیشه جلو مردم؟ خیلی حرکت زشتیه"
- " بله ولی کاری نمیشه کرد.شماهم اگر چیزی بگی،پس فردا مدعی میشه میگه زنم بود و برای شما هم دردسر میشه"
حرفهای تکراری.تشکر کردم و رفتم.اما آن صحنه ها از چشمم دور نشد.
قیاس مع الفارق است اما لحظه ای هم یاد کوچه های مدینه افتادم که در روضه ها شنیده بودیم.
و چه زیباست سلسله ی این اتفاقات که وقتی وارد قطار شدم؛حدیثی از مولا علی (علیه السلام) ازنهج البلاغه نوشته بود :
"کسی که ظلم میکند و کسی که به ظالم کمک میکند و کسیکه راضی به ظلم کردن است،
هر سه در به وجود آمدن بی عدالتی شریک هستند"
