نهی از منکر شدم (خاطره 15)

دیروز به اتفاق یکی از بچه ها رفتم بهشت زهرا.اول قطعه شهدا بعدشم رفتیم قسمت پذیرش و سالن تطهیر تا یکم یاد مرگ بیفتیم.

تا حالا داخل سالن تطهیر نرفته بودم،اما اینبار تصمیم گرفتم برم.

اول که وارد سالن شدو پاهام لرزید و برگشتم.دفعه دوم به آرومی نزدیک شیشه شدم و نگاهی به وان و سنگو و پیشبند و کفن و دستکش و ... انداختم.حالم بد شد و برگشتم.

نفس عمیقی کشیدم و دوباره جلو رفتم اینبار چشممو چرخوندم سمت راست،جاییکه داشتند یه مرحوم رو کفن میکردند.پاهای رنگ پریده ش رو دیدم.دیگه ترسم ریخته بود.رفتم پشت شیشه های سمت راست و دیدم چند نفر سریع پلاستیک و انداختند و کفن و شروع کردند به بستند.من هم کاملاً بهت زده اما اونی که داخل داشت کفن رو میبست اونقدر ریلکس بود که انگار داره نخ جعبه شیرینی گره میزنه.

اومدم بیرون و تو هوای آزاد کمی نشستم و شرح ما وقع رو برای همراهم تعریف کردم و گفتم حتماً کارمندای اونجا آدمای خوبی هستند چون هر روز عاقبت کار انسان رو میبینند.

گفت: اگه آدم شدن به دیدن اینا بود الان همه آدم بودیم.

بگذریم،برم سر اصل مطلب،شب موقع خواب...

مگه خوابم میبرد؟! مرگ رو جلوی چشام میدیدم.تند تند استغفار میکردم و میگفتم خوشبحال شهدا.

باخودم میگفتم مردن مگه چقدر کار داره؟کافیه قلبت چند دقیقه نزنه یا مغزت چند ثانیه دستور تنفس نده.تازه این خوبَشه.لحظه جون دادن.توی قبر و ...

گفتم علیرضا بیا و آدم باش،کارای خوب کن،نافرمانی نکن،مگه آدم چقدر زنده میمونه؟وقتی رفتی که دیگه دستت به جایی بند نیست و خلاصه هزار فکر و خیال دیگه...

دیدم اینجوری پیش برم سکته رو زدم.میخواستم پاشم قرآن بیارم بگیرم دستم و بخوابم که یادش آرومم کرد و خوابم برد...

هیچوقت یادمون نره که وعده خدا حتمیه:

نوشته شده توسط علیرضا.ن 1392/03/31